- servator
- servātor, ōris, m. [id.].I.One who gives attention to any thing, a watcher, observer:II.
Olympi,
Luc. 8, 171:cruentus Bebrycii nemoris,
watcher, prowler, Stat. Th. 3, 352.—Pregn., a preserver, deliverer, savior (the prevailing signif. of the word; class.): Ba. An tu veneficus? Co. Immo edepol vero hominum servator magis, Plaut. Ps. 3, 2, 84:B.rei publicae (opp. perditor),
Cic. Planc. 36, 89;patriae,
Liv. 6, 17; cf.:Romulidarum arcis servator, candidus anser,
Lucr. 4, 683 Müll.:mei capitis,
Cic. Planc. 42, 102:mundi,
Prop. 4 (5), 6, 37:salutis,
Ov. P. 4, 15, 41.— Absol.:servatorem liberatoremque acclamantibus,
Liv. 34, 50 fin.:si servasti me non ideo servator es,
Sen. Ben. 2, 18, 8; Servator, like the Gr. Sôtêr, an epithet of Jupiter, Plin. 34, 8, 19, § 74; Inscr. Grut. 18, 6.—With abstr. objects, an observer, fulfiller of any duty ( poet. );rigidi honesti,
Luc. 2, 389; cf.foederis,
Claud. B. Get. 496.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.